Aurora Allushaj
Sot është dita e parë e muajit shtator. Muajit të planifikuar, në nxehtësinë e vapës së korrikut dhe gushtit, për aksione të mëdha në Shqipëri. Bashkia e Tiranës nëpërmjet kreut të sapo zgjedhur Erion Veliaj e deklaroi shtatorin si muajin e luftës kundër zhulit, ndërsa qeveria si atë të betejës kundër informalitetit dhe pastrimit të drejtësisë. Kjo e fundit në fakt ka vite e vite që përflitet ndërkohë që drejtësia sa vjen edhe më tepër dekompozohet për të mos thënë që aktorët e saj, e sidomos ata që e ndiejnë veten të zhytur sa më thellë në rrugën e korrupsionit kanë filluar të mos e besojnë as vetë se diçka e tillë do të arrihet të realizohet ndonjëherë. Shteti në Shqipëri ka vrarë disa herë. Dy rastet më flagrante e më të bujshme ishin ’21 janari’ dhe ‘Gërdeci’. Ne të gjithë pritëm drejtësi, kërkuam që e vërteta të triumfonte, në fakt ishte e domosdoshme diçka e tillë në Shqipërinë e sfilitur. Por gjithçka mbeti ne heshtje, e nën këtë qetësi dosjeve iu dha rruga ‘ligjore’, d.m.th mbyllja e tyre pa bërë zë. Ndryshimi i kahut politik, shtoi shpresën për sjellje ndryshe të politikës karshi drejtësisë, por këto dy vitet e të majtës në pushtet ishin veçse vite pritjeje. ’21 janari’ e ‘Gërdeci’ iu shtuan në radhë krimeve të komunizmit, hapjes së dosjeve, e mjaft padrejtësive të tjera. Nëse do ktheheshim shtatë vite më parë, kur shpërthimi i mijëra tonëve municione shkaktoi një tragjedi të vërtet në fshatin Gërdec vetëm pak kilometër nga kryeqyteti. Nga ky incident humben jetën 26 persona dhe shumë të tjerë u plagosen. Feedbacku u duk sikur qe i menjëhershëm, pozita e atëhershme mori përsipër të zbardhte ngjarjen deri në detajet më të vogla, premtim ky i thërrmuar ende pa u dhënë. Tragjedia u shoqërua me ngjarje të tjera politike. Ministri i mbrojtjes Fatmir Mediu, do të jepte dorëheqjen pak ditë mbas tragjedisë (një javë më pas). Ai nuk pranoi se kishte përgjegjësi për shpërthimin ose ndonjë lidhje korruptive në tregtinë e armëve dhe u shpreh se dorëheqja nga posti ministror ishte një “…përgjegjësi morale.”. Edhe pse në fillim, grupet opozitare do të qëndronin pasive ndaj ngjarjes (si shenjë solidariteti për tragjedinë), më pas ata do të akuzonin drejtpërdrejtë qeverinë si shkaktare të tragjedisë. Ngjarja la një shije të hidhur në opinionin publik, por do të ishte artikulli i gazetës së New York Times ai që do të shkaktonte debate të ashpra politike në Parlament. Artikulli “Supplier Under Scrutiny on Arms for Afghans” i shkruar nga C. J. Chivers, Eric Schmitt dhe Nicholas Wood (i shtypur nga Mr. Chivers.), i publikuar më 27 mars të vitit 2008, nuk u mor parasysh nga qeveria, madje kryeministri Sali Berisha e quajti gazetën “…letër higjienike”. Kurse më 21 janar të 2011-ës Berisha ndërroi komplet kah. Jo vetëm që nuk u ndje përgjegjës për ekzekutimin e 4 qytetarëve, por shkoi edhe më tej duke mbrojtur paturpësisht e ballëlart vrasësit. Shtatori erdhi. Tani të shpresojmë që do të nisë puna për vënien e drejtësisë në vend. Dhe kjo drejtësi natyrisht që nuk mund të kalojë nga të emëruarit e ‘politikës’ apo togat e zeza të babëzitur për para, që prodhojnë histori të tilla si vëllezërit Frroku, nga politika në burg dhe tjetri nga burgu në politikë.
Harresa e Gërdecit vazhdon të mos të ketë një mea culpa, siç jemi mësuar tashmë çdo histori zvenitet pa u hedhur kurrë dritë mbi të. Por le të shpresojmë, nuk na ngelet gjë tjetër.
