Në mars të vitit 2016, ish-ministri i Punëve të Brendshme i dërgonte një letër presidentit të asaj kohe. Saimir Tahiri kërkonte nga Bujar Nishani që nën petkun e personit me pushtet në KLD të merrte masa për gjyqtarët, që tradhtonin punën e policisë së shtetit. Rastet e përmendura në shkresë kishin të bënin me përsëritës të veprave penale, që gjyqtarët i lironin sërish për t’u kthyer në kërcënim jo vetëm për komunitetin, por edhe për efektivët që kishin marrë pjesë në hetimin dhe arrestimin e tyre.
Sot, repartet e specializuara pranë Ministrisë së Brendshme kanë kryer një operacion që ka vënë në pranga 11 të dyshuar. Veprat penale të tyre pritet të provohen nga gjykatat shqiptare.
Takimet e opozitës në rrethe kanë ushtruar një farë presioni mbi policinë e shtetit. Zhvendosja e grupeve parlamentare në qarqet me problematikën më të lartë, ka rezultuar disi e suksesshme, sepse partitë politike nuk mund të kryejnë arrestime, por ama përqendrojnë vëmendjen në X qark.
Nga Lulzim Basha, dhe aq më pak nga LSI, nuk pritej që të denoncoheshin me emra kriminelët. Një guxim i tillë do t’i jepte opozitës një fitore morale, por jo politike. Sepse në Shqipëri, secili ka bandat e tij dhe këtë tashmë e dijnë edhe qorrët e shurdhët. Është e kotë që pas 27 vitesh t’u mbushësh shqiptarëve mendjen se ‘unë nuk jam si ai’. Ky është një debat i mbyllur.
Ajo që u duhet bërë e qartë qytetarëve është pozicioni i policisë përballë krimit. Saimir Tahiri me të gjitha gjynahet e tij (të paprovuara) realizoi operacionin historik mbi Lazaratin. Sot, policia e Xhafajt ka hedhur rrjetën për të kapur të shpërndarët nga Lazarati, nëpër zona të tjera.
Që të kthehemi të shkresa e Tahirit për Nishanin. Ka një mungesë besimi mes qytetarëve, policisë dhe gjyqësorit. Pra, qytetari nuk ka besim te policia që të denoncojë një krim, policia zhgënjehet nga Gjykata që liron të ndaluarin dhe rezultati është që dëshmitari mbyllet brenda në shtëpi, polici transferohet, krimineli blen ‘Hummer’ që t’i xhirojë më fort gomat e makinës.
Akuzat e opozitës javës që lamë pas u përqendruan mbi Arta Markun. Një vështrim i thjeshtë mbi ligjin tregon se Kryeprokurorja e Përkohshme po vepron si e përhershme me transferime dhe penalizime. Por në fakt jemi para një turpi të madh, ku prokurorët refuzojnë të hetojnë ‘Shullazin’. Ky nuk është rasti i parë që dorëheqjet pasojnë njëra tjetrën vetëm për të mos u përballur me krimin. Pavarësisht vullnetit të ndërkombëtarëve dhe Policisë së Shtetit, Shqipëria është ende kjo…
Prokurori apo gjyqtari që nuk ka guxim, mund të lërë dorëheqjen mbi tryezë dhe çelësin te roja. Në të kundërt, kush nuk e ka kuptuar reformën në drejtësi së bashku me privilegjet që u jep, t’ua hedhin çelësat në det autorëve të krimeve. Dhe opozita si e paepur në luftën kundër krimit, t’u bëjë apel së pari 10 prokurorëve të Shullazit, që ta pranojnë me guxim përfaqësimin e shtetit në sallën e gjyqit.
Ose sëpaku të mos drejtojë gishtin mbi policinë, që në mëngjes i mbron si ‘viktima’ të Vettingut dhe në darkë i anatemon si njësh me krimin. Kjo është një tallje e pamerituar!
