Ilir Metaj
Del shqiptari i mire, si cdo mengjes, nga shtepia. Me vete mendon: dite e re e, kushedi, fat i ri.
Sidomos sot, qe eshte e shtune. Meqe shumica eshte pushim, kushedi, mbetet fati per ata pak qe do te punojne sot.
Nje shprese e drojtur per ndonje surprize te bukur I gudulis lehte poshte kraharorit.
I jep vetes gajret, le te mendojme pozitivisht dhe ndoshta e ndjellim pozitiven. Epo, diku, dikur ka dicka per kedo.
Fillon punen, pozitivisht. Vijon punen, serisht pozitivisht. Ja po afron ora 18.00. U mbyll edhe kjo dite.
Asnje surprize nuk ndodhi. Gjithshka si cdo dite me pare. Pune, rutine, dreka shpejt e shpejt e mbeshtjelle nga shtepia. Kushedi, pronari do na e paguaje rrogen para se te largohemi, se kane kaluar 15 dite nga data. Por, serisht pozitivisht.
Shqiptari i mire nuk dorezohet ne prehrin e negativitetit.
Ora trokiti 18.00.
Mbledh canten pa nxitim dhe largohet duke zvarritur hapat, se kushedi mos e therret pronari. Por, jo, prap nuk ka surprize. Terheq deren ngadale pas vetes, serisht pozitivisht. “Dale,- i thote vetes,- nuk eshte mbyllur dita akoma.”
Del ne bulevard, vijon te jete pozitiv. Ka pritje. E ku te shkosh pa pritje pozitive?
Pa dale, grumbull i madh njerezish…
Afrohet, ngadale ama, se lodhja po i perhapet neper trup.
Mbase ketu do kete ndonje surprize te bukur. Helbete, kot nuk jane mbledhur kaq shume njerez. Kthen syte majtas-djathtas: bie era shprese.
Pozitiviteti qe po fashitej nga lodhja fillon te gjallerohet prap atje poshte kraharorit. Pa dale…
Por nje ze vengon nga… podiumi. Mosss!
Trak,-dicka u thye ne kraharor. I dhembi fort. Nuk eshte zemra, perderisa nuk ka rene plasur pertoke. Po cfare dhembi kaq shume?
Shpresa vella, shpresa.
Ky ze monoton pa pike e presje, si tellalli i lagjes qe therret “Blejme soba me dru. Hajde kush ka soba me dru…”.
E njeh zerin e Lulit. Pozitiviteti jep shpirt aty per aty brenda shpreses qe u thye.
Pa pike dhe pa presje. Pa asnje theks logjik. E dini pse? Sepse nuk e ndjen cfare thote.
Thjesht i rreshton fjalet mekanikisht. Madje, as nuk e kupton cfare thote, as nuk e mban mend cfare thote. Le pastaj qe ta besoje ate qe thote.
Por as qe I duhet ta besoje apo ta kuptoje. Mjaft ata qe jane pas ekraneve ta gelltisin. Se sa per keta qe jane ne shesh, i sheh te gjithe duke folur me njeri tjetrin pa e patur mendjen fare tek ai qe po psallm. Hajde kush ka soba me dru…
Shqiptari i mire i kupton ata.
Jane fiks si ai. Nuk vijne aty per ate qe psall, as qe e kane ne hesap. Vjne aty te shohin njeri-tjetrin e te induktojne tek njeri tjetri pak pozitivitet, pak shprese, pak force. “Kushedi, do kete dicka te mire edhe per ne. Perderisa jemi gjalle, perderisa nuk harrojme te kerkojme. Dhe jemi gjalle, perderisa jemi ketu…”
Por, ah, ky psallmi te nderpret mendimin.
Po pse mor Lul? Pse na e ben kete? Cne ti aty? Pse jo dikush tjeter?
Dikush qe te mos kete qene minister i Rruges se Kombit. Dikush qe te mos kete qene minister i 21 janarit.
Dikush qe te mos kete qene kryetar i Bashkise se Kunatit.
Dikush qe te mos kete qene nxenes i Kokalis.
Dikush qe te mos kete qene dhender i pallatit 17 milionesh…
Le te kish qene kushdo tjeter, vetem nje si ty, jo!
Le te ishte dhe me i keq madje. Mjaft qe te mos ishte i provuar.
Sepse keshtu, shpresa ul koken si nje lule e fishkur pa celur sepse dikush i ka permjerur siper . Pozitiviteti ngordh si nje flutur qe nuk del fare nga larva.
“Ah te q…fatin!”,-thote shqiptari i mire. “Kjo dite u be mut fare”
“Zot, bej qe dita tjeter te jete e duhura: dite e re-fat i ri.”
